رسوب

دیر وقته ، تازه رسیدم خونه
از اون روزا که حتی کنار دوستام بودن را هم تحمل کردم ، با اینکه خسته ام و صبح زود باید بیدار بشم بی هدف نشستم پای کامپیوتر ، یه دوری تو فیس بوک و کلوب زدم ، نمیدونم دنبال کی یا چی میگردم
حتی حس مسافرت را هم ندارم
امسال هم داره تمام میشه ، همین سال سختی که لحظه سال تحویلش بدترین لحظه عمرم بود ، گذشت و تمام شد ، با سختی هاش با اون ناراحتی های کشنده و اون هم دلهره که روح را انقدر زخمی کرده که هنوز هم به حال عادی بر نگشتم ، یه سال دیگه داره شروع میشه و انگار یه چیزی تو وجودم دلسرد و بی تفاوت به رسیدن بهاره ، انگار یه چیزی توی دلم میدونه که امسال هم اتفاقی نمی افته
با عصبانیت به اون نا امیدی تو وجودم که میگه هیچ وقت قرار نیست معجزه ای اتفاق بیافته نگاه میکنم و سریع روم را بر میگردونم
فردا میرم پرواز و از خدا میخام یه پرواز اروم اما طولای نسیبم بشه ، انقدر برم بالا که هرچقدر هم داد بزنم کسی صدامو نشنوه ، چقدر دلم لک زده برای یه ارامش که عمقش اندازه این همه خستگی و کسالت و دلزدگی باشه که تو وجودم رسوب کرده